На ўскрайку вёскі Шавялі стаіць дом Аляксея Шагуна. Як і ў суседзяў абнесена моцным плотам, растуць прысады, у двары – калодзеж. Але ёсць прыкмета па якой можна выдзеліць яго сярод другіх, над аканіцай прымацавана шыльда з надпісам “Тут жыве ветэран Вялікай Айчыннай вайны”. Аляксей Макаравіч ўпраўляецца па гаспадарцы сам, хіба што ў выхадныя прыязджаюць дапамагчы дзеці. Гады бягуць, бяруць сваё, але ён не здаецца, яшчэ і малодшым пакажа прыклад – дзядулева гаспадарка на зайздрасць. Аляксей Макаравіч быў задаволены, што мы завіталі да яго, пагутарыць ён аматар. Вось калі гутарка зайшла пра ваенннае ліхалецце, неяк адразу засумаваў, прысеў ля стала і пачаў свій няспешны расказ. У 1939 годзе пры панскай Польшчы яго забралі служыць у войска Польскае. Па сутнасці, для яго ўжо тады пачалася вайна. Абаранялі Варшаву, кламетраў 30было да стольнага польскага горада, фашысты наступалі. У адным з баёў Аляксея Шагуна параніла. Была раніца, як успамінае ветэран, і толькі вечарам яго падабралі санітары. Трапіў у шпіталь, а назаўтра у горад увайшлі фашысты. Яму ўдалося вярнуцца дадому.А туту якраз вёска праводзіла на вайну сваіх землякоў.Толькі і паспеў прывітацца з роднымі ды сабраць рэчмяшок, як яго ўжо чакалі даўнія сябры мікалай лабоцкі і Юзік Штундзер. Разам пайшлі ў ваенкамат. Вайна раскідала вяскоўцаў каго куды. Аляксей захварэў на тыф, ледзь выжыў, а як выздаравеў, працаваў у тыле. Толькі ў 1944 годзе яго адправілі на фронт. Зноў ваяваў у Польшчы, толькі цяпер фашысты адступалі, а ён разам з сябрамі нёс вызваленне польскаму народу. Пехацінец Шагун быў заўсёды на пярэднім плане. Калі прыблізіліся да Варшавы, Аляксей пазнаў мясціны, дзе аднойчы быў паранены. Іменна тут ён закончыў свой баявы шлях. І сёння, калі дзядуля Алёша расказвае дзецям і ўнукам пра вайну, у памяці паўстаюць мясціны пад Варшавай, дзён пачынаў вайну і адкуль вярнуўся з перамогаю.